Goście! Goście! Nawet na tym naszym dobrowolnym wygnaniu nie udało nam się do końca odizolować. Rozmusy i Tokary- w składzie Wiktor- Kasia, Rafał- Ania znalazły nas nawet tutaj ;) Przy pierwszej wizycie 5 lipca, w drodze do Jotunheimen (misja- zdobyć dwa najwyższe szczyty Norwegii) zatrzymali się na dwie noce i zostali przez nas wysłani na wycieczkę trasą Bjørnstigen, która tak nas zachwyciła. Potem szukaliśmy razem reniferów, ale o tym w kolejnym poście. Wieczory spędziliśmy bardzo miło w towarzystwie najwierniejszego uczestnika wszystkich naszych dotychczasowych wspólnych wypraw- Krupnika (nie mylić z zupą). Gościom spodobało się chyba za pierwszym razem :) , bo w drodze powrotnej znowu do nas zawitali. Zgrali się idealnie z naszym dniem wolnym, postanowiliśmy wybrać się więc gdzieś wspólnie. Pierwsza myśl- nieszczęsny Prest- tym razem właściwą trasą. Po śniadaniu na ławce w Aurlandzie pojechaliśmy słynną Aurlandsvangnen na punkt widokowy. Niestety pogoda nie napawała optymizmem. Prest został przełożony na inną okazję. Za to sam punkt widokowy robi wrażenie. Zdecydowanie dla osób o mocnych nerwach :). To drewniany pomost wychodzący ze skały nad fjord, zakończony przeszkleniem i dramatycznym spadem, jak na mamuciej skoczni. (Chyba wiemy już co czują skoczkowie narciarscy:)). Architekci nazwali swój projekt „640 m nad Aurland i 20120 km od Tokio” :)



Taras widokowy powstał w 2006 roku i jest sporą atrakcją turystyczną. Sam dojazd do niego to nie lada gratka. Wąska droga, stromo pod górkę i zakręty 90 stopni- mieliśmy okazję mijać się tam z camperem- były emocje. Kiedy zjeżdżaliśmy z góry zobaczyliśmy dwie dziewczyny z olbrzymimi plecakami. Zaoferowaliśmy się, że je podwieziemy i okazało się, że są z Krakowa i spędzają wakacje w Norwegii. Właśnie schodziły z biwaku pod Prestem.
Z powodu deszczu postanowiliśmy zrobić sobie samochodową wycieczkę z Aurlandu przez Flåm do Gudsavangnen, żeby zobaczyć Nærøyfjord, który został uznany za jeden z najpiękniejszych i najbardziej dramatycznych fjordów Norwegii i jako taki wpisany na listę światowego dziedzictwa Unesco.
Gdy tylko dojechaliśmy do Flåm pogoda zmieniła się diametralnie, a to tylko 15 km. Tak to już tutaj jest, że wystarczy czasem przejechać jeden tunel, żeby znaleźć się w innym świecie. Z Flåm startuje słynna Flåmsbana, czyli najpiękniejsza widokowa trasa pociągowa w Norwegii. Może się wybierzemy, w tedy napiszemy więcej. Mieliśmy okazję zobaczyć olbrzymi statek wycieczkowy, chyba z USA. To właśnie turyści z takich statków przyjeżdżają do Østerbø, żeby zjeść gofra i zrobić sobie zdjęcia z nami i wypchanym misiem polarnym :)





Z Flåm prosto do Gudsvangnen. A tam znowu deszcz. Ale widoki piękne. Dodatkowo trwał tam festiwal wikingów i można było zobaczyć skandynawską młodzież u swoich korzeni.





Tam się rozstaliśmy. Rozmusy i Tokary pojechały w kierunku Oddy, a my z powrotem do Østerbø .

GALERIA

30 km od Østerbø leży tuż nad fiordem małe miasteczko Aurland. To tam jest najbliższy nam punkt zaopatrzenia – cóż, jedyne 30 km :) . Nad Aurlandem wznosi się góra Prest – 1370 m n.p.m. Pewnego dnia po pracy ok. 15 postanowiliśmy wybrać się na szybką wycieczkę na ten szczyt. Razem z nami pojechała Gosia, która jest kucharzem w naszym schronisku i Michael z Danii, który też z nami pracuje. Gdy tylko zobaczyliśmy przy drodze do Aurlandu znak z napisem „Prest”, nie zastanawiając się zatrzymaliśmy samochód (Swoją drogą posiadanie własnego środka transportu w tym rejonie to istne błogosławieństwo). Ruszyliśmy w górę i po 10 min dotarliśmy do podnóża przepięknego, wielkiego wodospadu. Rozpryskująca się o skały woda w 2 minuty sprawiła, że byliśmy mokrzy-darmowy, popołudniowy prysznic :) .





Odświeżeni poszliśmy dalej, wspinając się ostro pod górkę po kamienistej ścieżce przez gęsty, karłowaty las. Spora wilgotność powietrza tego dnia i wszędobylskie muchy i komary sprawiły, ze czuliśmy się jak w równikowym lesie. Posiadanie maczety na pewno by nie zaszkodziło:). Po dwu godzinnej wspinaczce dotarliśmy do polany, na której stał drewniany, opuszczony domek, z czerwoną skrzynką na listy – z napisem „napisz do nas” :) .



Byliśmy wykończeni, widoków brak (a słyszeliśmy, że powinny być niesamowite)- zaczęliśmy się zastanawiać, czy na pewno dobrze idziemy. Do kompletu zaczął padać ostry deszcz. Nie było sensu iść dalej. Zawróciliśmy i zaczęliśmy schodzić w deszczu, po mokrych kamieniach, co nie raz nie dwa kończyło się wywrotką. Mokrusieńcy dotarliśmy na dół, po to by na mapce na słupie odkryć, że poszliśmy złą trasą. Owszem prowadziła na Presta, ale na około przez Turli- i była na przynajmniej 4 h w jedną stronę. Tym razem góra nas pokonała- ale ostatnie słowo i tak należy do nas:).

Nasz blog, co prawda powoli, ale się rozwija. Od wpisu z naszej wycieczki do Joanosi startujemy z galerią zdjęć, która powstaje za pomocą serwisu Picasa. Kto ciekaw obrazów niechaj szuka napisu GALERIA pod postami. Pozdrawiamy

Najpierw odkryliśmy naszą ulubioną skałę. Zawsze warto mieć miejsce, gdzie w wolnej chwili można się ukryć z książką, poleżeć i wystawić buzię do słońca. Mamy takie miejsce w Osterbo. Okazało się ostatnio, że jest idealne nawet na grilla i piwko po pracy :)



Z naszej ukochanej skały odchodzi szlak na szczyt Joanosi, który zaliczamy do najfajniejszych w okolicy. 1,5 h w jedną stronę- idealny na "po pracy" lub "przed pracą", a widoki zapierają dech. Droga oznaczona niebieskimi kropkami biegnie po skałach w otwartym terenie- nie ma mowy o żadnym uciążliwym, dusznym i zakomarzonym lesie;) Pewnie dlatego byliśmy tam już dwa razy i czuję, że na tym się nie skończy. Ze szczytu rozciąga się widok na Osterbo i olbrzymią taflę pobliskiego jeziora. Z
drugiej strony- panorama kilku szczytów, na które nie ma szlaków, ale nie trudno się na nie wspiąć. Niesamowite poczucie przestrzeni i absolutnej wolności. Po prostu można iść przed siebie, zatapiając buty w miękkim mchu i poczuć się jak renifer.





GALERIA

Nasz pierwszy dzień wolny okazał się bardzo słoneczny. Korzystając więc z okazji postanowiliśmy wybrać się na wycieczkę najbardziej reprezentacyjną trasą tego regionu czyli przejść dolinę Aurlandsdalen. Nie mogliśmy przejść całego szlaku z powodu spodziewanej wizyty naszych przyjaciół, wybraliśmy więc opcję pięciogodzinną – tzw. drogę niedźwiedzia. Z Østerbø dotarliśmy do Nesbø, na które składa się jedno jedyne gospodarstwo, będące najstarszą zagrodą w tym rejonie (pochodzi z pocz. XVIII w.). Pierwsze zabudowania były jedynie z kamienia- są zachowane do dzisiaj. Nie potrafimy sobie wyobrazić jak tam się żyło 200 lat temu- w środku niczego, w odległości 100 km do najbliższego miasta i zapewne bez tych kilku tuneli, które są teraz. Tylko człowiek i jego owce:)





Potem trzy godziny wspinaliśmy się ostro pod górę żeby móc zobaczyć całą dolinę z lotu ptaka z makro perspektywy. Po drodze ciągle towarzyszyły nam owce i ich odchody. To niesamowite, że nie ma tam typowych zagród, a owce brykają sobie beztrosko wszędzie- na środku drogi, w tunelach, w jeziorach, na szlakach.




Kiedy już wspięliśmy się na punkt widokowy, z którego widać Aurlandsdalen zeszliśmy w dół, żeby wrócić szlakiem wzdłuż rzeki, a w zasadzie olbrzymiego kanionu, po którego dnie płynie rwąca rzeka. Krajobraz przypomina gigantyczny ogród. Tak można sobie wyobrażać Wiszące ogrody Semiramidy :) Wodospady, skały, przepaście, rzeka, karłowate drzewa, kwiaty i 100 rodzajów mchu :) Brak słów, by to opisać. Szkoda tylko że musieliśmy przejść tą trasę w miarę szybko, gdyż goście już na nas czekali. O tym następnym razem.







GALERIA

Osterbo Fjellstove leży tuż przy pięknym jeziorze. Od samego naszego przyjazdu mieliśmy ogromną ochotę, żeby w nim popływać. W końcu lato, wakacje…. Przez pierwszy tydzień niestety żaby lały się z nieba. W pierwszy słoneczny dzień, zaraz po pracy o 21, postanowiliśmy- tak to jest ten dzień- teraz albo nigdy (zwłaszcza, że już raz przepuściliśmy cudowne jezioro w Szwecji przy obłędnej pogodzie). Z ręcznikami na podorędziu poszliśmy nad jezioro. Po zamoczeniu palca u stopy stwierdziliśmy, że woda nie ma więcej niż 12C.



Zrobiliśmy parę zdjęć, pobrodziliśmy w wodzie po kostki, co swoją drogą ze względu na temp. było dość bolesne, i już mieliśmy odejść pokonani przez norweski klimat, gdy do jeziora z rozmachem wbiegło 5 ośmioletnich norwedziątek w strojach kąpielowych. Dzieciaki nie tylko zanurzyły się całe, ale zaczęły nurkować i hasać w wodzie, jakby to był Adriatyk, a nie górskie jezioro. No nie! Tak być nie może :) Zrzuciliśmy ubrania i po dziesięciu próbach w końcu zdobyliśmy się na odwagę. Wiktor wytrzymał 10 min, ja jedynie 2, ale i tak jestem z siebie dumna.


A o to nasze niemal odmrożone stopy:)

Po przejechaniu Örebron znaleźliśmy się na terenie Szwecji. Piękna, szeroka i co najlepsze puściutka autostrada przekonała mnie (Kasię) , że mogę usiąść za kierownicą:) Okropny, zły, złośliwy Wiktor robił mi zdjęcia, kiedy zdarzyło mi się wyprzedzać coś innego niż tiry. Droga do Goteborga (Jeteborj;)) wiedzie wzdłuż wybrzeża, co jakiś czas wyłaniały się więc przepiękne widoki- morze w świetle zachodzącego słońca- tak piękne, jak jeleń na rykowisku;). W okolicach 22 dojechaliśmy do miasta, pod wskazany przez Deyę adres. Po telefonie do naszej cauchsurferki okazało się, że jest jeszcze w pociągu, który miał spore opóźnienie. Do mieszkania wpuściła nas więc jej współlokatorka- Mila, pochodząca z Bośni szwedka, grająca na perkusji i bębnach w 21 osobowym zespole, grającym sambę:)- czy to nie brzmi fantastycznie?:) Mieszkanie okazało się być zaskakującym, jak na tę dzielnicę dwukondygnacyjnym apartamentem, zamieszkanym przez 4 os ekipę feministek i dwa koty:). Na ścianach było pełno agitacyjnych, feministycznych plakatów, gdzieniegdzie przywieszony biustonosz, anarchistyczne sentencje na ścianach, ekologiczna żywność i 101 gatunków herbat. Dziewczyny okazały się być niesamowicie zabawne i rozmowa z nimi autentycznie fascynująca. Przy czym na królu szwedzkim nie pozostała ni jedna sucha nitka. Ach, ten handlarz bronią, wielbiciel domów publicznych w państwie gdzie prostytucja jest zakazana- chyba nie reprezentuje dobrze swojego kraju w oczach jego obywateli. Bardzo dobrze prezentuje się jednak na tacce do krojenia:)



Raniutko dnia następnego opuściliśmy Jeteborj (lub po duńsku "Sieteborj"), kierując się na Oslo, z zamiarem zjedzenia po drodze śniadania- najlepiej nad brzegiem morza. Po trzech podejściach udało się w końcu znaleźć przytulne miejsce na szkierowym wybrzeżu. Urządziliśmy sobie piknik na leżącej skale;)I to by było na tyle jeżeli chodzi o słoneczną pogodę. Norwegia to już prawdziwa kraina deszczowców. Naszą długo wyczekiwaną kąpiel w przydrożnym jeziorze musieliśmy przełożyć na inny dzień, ale o tym niebawem.



Po cudownej przerwie dalej w drogęęęęę! Na Norwegię!!!:)

Dania przywitała nas nizinnym, rolniczym krajobrazem i dość tłocznymi autostradami. Oczywiście jadąc autostradami ma się ograniczone pole widzenia i ciężko mówić o jakimkolwiek zwiedzeniu kraju. Z Danii zapamiętamy jednak przejazd przez dwa gigantyczne mosty, w tym Örebron (między Kopenhagą a Malmö):




Przyjemność przejechania przez most kosztuje jedyne 46 EUR- uśmiech na naszych twarzach bezcenny- za wszystko inne zapłaciła złota rybka :)
Na uwagę zasługuje też parking, na którym się zatrzymaliśmy tuż przed wjazdem na pierwszy most pomiędzy dwoma duńskimi wyspami. Położony nad brzegiem morza Nyborg jest miejscem, w którym koniecznie trzeba się zatrzymać. Otaczające morze, wiatr, mewy i widoczny w oddali most- po prostu pięknie!

Po długich debatach, obliczeniach, listach z plusami i minusami postanowiliśmy pojechać do Norwegii samochodem, całkowicie drogą lądową. Naszą niezawodną maszyną miał być niebieski Citroen Saxo (pieszczotliwie- saxiczko), którego dumnym właścicielem jest Wiktor. Jako, że jego uwielbienie dla citroena mało kto podziela- na tak długą drogę został nam powierzony samochód p. Ani- mamy Wiktora. Z tego miejsca jeszcze raz jej dziękujemy i gratulujemy odwagi:) . Do przejechania mieliśmy ok. 2400 km. Zaczynaliśmy w Międzyrzeczu, następna stacja Pinneberg k/ Hamburga, następnie Goteborg w Szwecji i na końcu- Østerbø Fjellstove niedaleko Aurland- miejsce naszego trzymiesięcznego pobytu. Pierwszą część drogi- ok. 900 km pokonaliśmy razem z babcią Rózią, która w Pinnebergu mieszka i zapewniła nam pierwszy nocleg. Droga minęła bez większych przeszkód, w pięknej pogodzie i z jednym krótkim zgubieniem w Hamburgu, które swoją drogą pozwoliło popodziwiać piękne jezioro w środku miasta (Außenalster), które tego dnia było pełne żaglówek. Już w Pinnebergu ruszyliśmy na poszukiwania kafejki internetowej, żeby sprawdzić nasze konto na couchsurfingu. Czy ktoś zaoferuje nam kanapę, czy też czeka nas nocleg w namiocie?- to jedno pytanie kotłowało się nieustannie w naszych głowach;) A tutaj niespodzianka! Na 22 wysłane zapytania o nocleg- jedno pozytywne! Deyaa- kobieta clown postanowiła nas przygarnąć. Deyaa spytała się również, czy nie zgarniemy jej po drodze z Kopenhagi, w której właśnie przebywa. Oczywiście odpisaliśmy, że tak- niestety odebrała naszą wiadomość, jak już trzymała w ręku bilet na pociąg i nic nie dało się zrobić.
29 czerwca rano opuściliśmy Pinneberg- bezpieczną przystań na babcinym wikcie i opierunku;) Pojechaliśmy w kierunku Flensburga, gdzie mieliśmy się spotkać ze znajomymi- Anią i Jurkiem, którzy tam spędzali wakacje. Flensburg to urocze portowe miasteczko, nad którego ulicami (z niewiadomych przyczyn) rozwieszone są buty:





W czasie , w którym tam byliśmy odbywały się dodatkowo regaty starych żaglowców, w śród nich można było wyłowić dwa z czterech wówczas startujących jachtów klasy j-12. Jest to klasa, która ok. 60 lat temu obowiązywała w regatach o puchar Ameryki – najstarszych regatach na świecie. Mimo że jachty te różniły się nieco od swych protoplastów (były naszpikowane nowoczesną technologią, żagle, mimo że przypominały te sprzed epoki również zostały wykonane za pomocą ‘kosmicznej’ technologii). Jednym z uczestników był sam jego wysokość Harald król norweski:)(nomen omen). Łódź robiła spore wrażenie:



Harald miał się ścigać z łodzią tej samej klasy, będącą własnością lokalnego niemieckiego magnata :).
Na koniec Jurek zabrał nas 5 km od Flensburga do miejsca, gdzie znajduje się jeden z największych zabytków Schleswig-Holstein- pałac na wodzie- Schloß Glücksburg:




Tam pożegnaliśmy się z Jurkiem. Trochę wcześniej z Anią, która pilnie poszła do szkoły, ponieważ przygotowuje się do egzaminu na odpowiednik naszego sternika morskiego. Po zjedzeniu drogiego i średnio smacznego obiadu na granicy niemiecko- duńskiej (jakieś tureckie ‘klaf-kalash’), opuściliśmy Niemcy i pognaliśmy duńskimi autostradami w kierunku Kopenhagi…cdn.

I stało się! Po delikatnych naciskach ze strony znajomych i rodziny założyliśmy bloga: ). Z małym opóźnieniem- minęły już dwa tygodnie odkąd się spakowaliśmy i ruszyliśmy w drogę. Postaramy się więc teraz zrobić mały powrót do przeszłości i opowiedzieć o tym co przez ten czas się wydarzyło. Potem mamy nadzieję, że na bieżąco będziemy aktualizować wpisy. W ten sposób w jakimś stopniu będziecie tu z nami:)