Naszą sobotę możnaby określić zdaniem "jaka piękna katastrofa". Zaczęło się standardowo trybem weekendowym i pobudką o siódmej, która wprawiła mnie i Wiktora w zły nastrój. Ale przecież skoro chłopcy umierają z głodu to trzeba się zwlec i zrobić im te placki. Potem nastąpiła równia pochyła, bo wszyscy wstali lewą nogą, mieli pretensje do świata i siebie nawzajem, muchy w nosie i słowa rodziców też. Na moje radosne: "pojedziemy do lasu na wycieczkę to nam sie poprawią humory" Kazik zareagował głośną histerią pt. "On nigdzie nie jedzie" i "w samochodzie śmierdzi". Po chwili nastąpiła jakaś kumulacja buntu trzylatka do kwadratu z buntem pięciolatka i naszym kryzysem wieku średniego. Wszyscy powiedzieli o trzy słowa za dużo i o kilka decybeli za głośno i na końcu wszyscy płakali poza Wiktorem. 

Ale się ubraliśmy i pojechaliśmy do Puszczy Niepołomickiej. Zabraliśmy rower i hulajnogi i przez chwilę było świetnie.

Wypiliśmy herbatę w muminkowych kubkach i zjedliśmy kilo biszkoptów. 

Potem znaleźliśmy idealny dla naszej piątki dom. Budowany w konstrukcji szkieletu drewnianego wg. projektu "Dom w puszczy" firmy Archon (to nie jest post sponsorowany). 

Na koniec postanowiliśmy zjeść obiad w restauracji La Venta, którą bardzo lubimy. Meksykańskie jedzenie i frytki z kurczaczkami przyniosą wszystkim pocieszenie. Na szczęście restauracja była prawie pusta. Grała muzyka. Kazik postanowił pokazać nam "taniec włoski" i "taniec rosyjski", których nauczył go Pan od tańca z przedszkola. Gibał się na wszystkie strony, dłonie falowały jak u tancerek z Bollywood, słońce wpadajace przez okno rozświetlało jego wielkiego zielonego guza,  nabitego dzień wcześniej w przedszkolu. Z drugiej strony stołu obserwował go Filip, sącząc sok jablkowy przez słomkę z napuchnięta wargą.  Zaintrygowani ruchami Kazia zaczęliśmy z Tadzikiem go naśladować. "Mamo!" - powiedział z podziwem mój pierworodny - "tańczysz lepiej niż Pani Dorotka! Ale nielepiej niż Pan Krzyś" - sprowadził mnie następnie na ziemię - "On jest prawdziwym mistrzem!". Kiedy zerknęłam na Tadzika zauważyłam, że prawie kończył swój sok, więc zainterweniowałam: "Tadziu, zostaw sobie trochę do obiadu", na co Tadzik wypluł to co miał w buzi z powrotem do szklanki. "Zobacz, posłuchał Cię" - trafnie zauważył  Wiktor, a ja pomyślałam, że w zasadzie to mam już gdzieś, co o nas pomyślą pozostali goście i wróciłam do obserwowania Kazika tańczącego "taniec rosyjski". 

Popołudniu już w domu Kazik zaczął wykazywać duże zainteresowanie swoimi korzeniami i wypytywał Wiktora o dawno zmarłych przodków: pradziadków, prababcie itd, szczegółowo dopytując co się z nimi stało. Na koniec podsumował niczym najlepszy couch:   "Tato, ty się normalnie po prostu ciesz, że nie jesteś jeszcze na cmentarzu!"

Kiedy wszyscy poszli spać o godz. 22 usiedliśmy z Wiktorem na kanapie i zaczęliśmy się cieszyć, że nie jesteśmy jeszcze na cmentarzu. Chociaż to, że dzieci jakoś przeżywają swoje dzieciństwo, a rodzice dzieciństwo swoich dzieci zawsze pozostanie dla mnie zagadką. 

Wiktor przyszedł dwa dni temu z opaską na ręcę i uśmiechem na ustach. Firma postanowiła zadbać o zdrowie swoich pracowników, motywując ich finansowo do wysiłku fizycznego, który monitorować ma pewna aplikacja. Im więcej punktów zbierzesz, na tym większą gratyfikację możesz liczyć. Team Wiktora przekształcił się z ekipy IT -guy'ów w kadrę na zgrupowaniu w Spale. Rywalizują przede wszystkim w oszukiwaniu systemu. Wczoraj zostało mi zapowiedziane, że kiedy zacznie się sezon turystyczny koniecznie muszę  nosić opaskę, żeby nabić mojemu mężowi "kroki". Okazuje się też, że Wiktor został wielbicielem jogi, a właściwie bardzo umiejętnie odpala aplikację, siedząc w wygodnej asanie przed komputerem. Trenuje również zaciekle mindfulness, którym postanowił mnie zarazić. 

Jest 18.30. Filip kąpie się w misce, Kazik z Tadkiem bawią się w salonie, my na łóżku w sypialni włączamy magiczną aplikację. Ciepły męski głos wypełnia pokój i przekonuje, że jeśli nauczę się skupiać na oddechu to będę spokojna i obecna. 

"Weźmy trzy pełne oddechy, żeby nauczyć się robić to uważnie."

ODDECH NR 1

Zasysam powietrze i usiłuję skupić się na powietrzu wpływającym do mojego organizmu. Do sypialni wpada Kazik z krzykiem, że nie będzie mógł obejrzeć bajki o Ninjach. "Kaziku chcielibyśmy, żebyś zobaczył pokojową bajkę", "Nie chcę pokojowej!" - wrzeszy mój najstarszy syn i wybiega z pokoju. 

ODDECH nr 2

Drugi raz próbuję skupić się na oddechu, kiedy słyszę niepokojący plusk wody w łazience. Wbiegam do środka, a tam cała podłoga pływa. "Wylałem wodę z miski! Sam!!!" - mówi dumny z siebie Filip. 

ODDECH nr 3

No to teraz już biorę naprawdę głęboki wdech w tej łazience, stojąc w wodzie. Wpada Tadek. Czuję to. Dociera do mnie z całą brutalnością, że niestety jestem obecna  tu i teraz, bo tu i teraz ktoś właśnie zrobił kupę.

"Gratulacje! - mówi pan w aplikacji - właśnie wykonałaś swoją pierwszą praktykę mindfulness". 

Chyba większość rodziców, którzy byli bardzo aktywni przed pojawieniem się dzieci i dużo wolnego czasu spędzali na górskich wędrówkach, odczuwa po pojawieniu się potomstwa delikatny żal, że jednak mobilność jest mniejsza i szalone górskie eskapady trzeba odłożyć na później. Mimo, że jesteśmy zwolennikami odkrywania świata z dziećmi i dużo wyjeżdżamy, spacerujemy, zwiedzamy, doświadczamy wspólnie, to oczywiste jest, że nasze "wyprawy" są dostosowane do najmniejszych członków rodziny.

Kiedy Kazik był sam i ważył odpowiednio mało, chodziliśmy z nim po górach w chuście, albo nosidle turystycznym na plecach.

Raz udało nam się zajechać wózek w Dolinie Chochołowskiej. Po pojawieniu się bliźniaków nasza mobilność znacząco się obniżyła, bo dwa wielbłądy na trójkę dzieci to o jednego za mało. 

Doczekaliśmy jednak czasu, kiedy wszystkie nasze dzieci chodzą, niektóre nawet z dużą werwą (patrz. Filip, który albo stoi, albo biegnie). Piesze wędrówki stały się więc bardziej realne. Oczywiste było jednak dla nas, że musimy znaleźć takie szlaki, które na tyle będą interesujące dla naszych chłopaków, że ich małym nóżkom będzie się chciało iść. "Nogi mnie bolą", "Daleko jeszcze?", "Chcę na ręcę", "Jestem głodny" to typowe komunikaty wypowiadane przez nasze osobiste micro homo sapiens. Nie mam pojęcia jak po łacinie jest "człowiek jęczący", ale jest to doskonałe określenie naszych dzieci, kiedy zaczynają się nudzić. Trzeba znaleźć taką trasę, żeby do tego nie doszło. Jak?

SZLAKI DLA DZIECI

Jak wybrać odpowiednią trasę wędrówki z dziećmi? Jest kilka kryteriów, którymi warto się kierować:

1. Długość trasy

Warto wziąć pod uwagę, że długość kroku naszych dzieci jest z reguły o połowę mniejsza niż nasza. Nie ma sensu porywać się na wielogodzinną, trudną wędrówkę. Myślę, że godzinny spacer w jedną stronę jest najbardziej optymalny. Najlepiej zacząć od krótkich wycieczek i powoli wydłużać dystans. Nie ma nic gorszego jak zniechęcenie dzieci na starcie. Bezpieczna jest też opcja, kiedy np. wrócić możemy kolejką. 

2. Jasny cel

Dzieci bardzo lubią do czegoś dążyć. Warto jest więc przed wędrówką opowiedzieć dokąd idziemy i co będzie czekało na nas na górze. Np. że będzie schronisko, w którym zjemy szarlotkę albo lody, że zobaczymy wieżę widokową, na której może uwięziona jest jakaś księżniczka? Zagroda ze zwierzętami, polana ideala na piknik, na którym zjemy babeczki z plecaka i wypijemy herbatę z termosu. Opcji jest bardzo dużo. 

3. Zabawy po drodze

Uwielbiam chodzić po górach w milczeniu. Nie jest to jednak do zrealizowania w towarzystwie naszych chłopców, ale to też jest fajne. Mogę odpowiadać na ich pytania. Mogę się zawstydzić moją marną wiedzą z zakresu botaniki, kiedy za cholerę nie wiem, co to za liść. Możemy się ścigać. Bawić się w kto pierwszy zobaczy czerwone oznaczenie szlaku. Często jest też tak, że z Wiktorem jesteśmy tylko obserwatorami scenariusza, które nasze chłopaki realizują sami i jest to niewątpliwa zaleta posiadanie większej ilości dzieci. 

WĄWÓZ HOMOLE - MIEJSCE IDEALNE

Wszystkie wymienione wyżej kryteria spełnia szlak przez Wąwóz Homole. Jest to bardzo fajna opcja  nawet na jednodniową wycieczkę z Krakowa. Dojazd do Jaworek zajmuje ok. 2 h. Sama trasa  zajęła nam ok. godzinę. Dotarliśmy przez wąwóz do polany, na której znajduje się stacja narciarska, restauracja i bardzo przyjemny plac zabaw.   Po drodze mieliśmy oczywiście dużo przerw na wspinanie się na okoliczne skałki.


Trasa jest łatwa a jednoczesnie atrakcyjna wizualnie. Wzdłuż ścieżki płynie potok, jest kilka mostków  a wysokie skalne ściany mienią się w słońcu.



Powrót wzdłuż trasy narciarskiej zajął nam ok. 30 min, przy czym bliźniaki jechały już "na baranach", Kazik natomiast dzielnie maszerował sam.

Macie takie miejsca, które uwielbiacie? Do których uciekacie myślami, kiedy jest źle? Byliście tam już wiele razy, ale jak tylko nadarzy się okazja pojedziecie i ten kolejny? Dla nas takim miejscem są Kluszkowce i leżąca po sąsiedzku niewielka część polskiego Spisza. 

Kluszkowce to taki pępek świata rozpieszczony przez naturę. Wioska leży przy Jeziorze Czorsztyńskim, którego brzegów chronią dwa Zamki - w Czorsztynie i Niedzicy. Z jednej strony Gorce z górującym Lubaniem. Z drugiej Tatry i Pieniny. Można jeździć na rowerze, pływać łódką, łowić ryby, wędrować, moczyć pupy w gorących źródłach, a zimą jeździć na sankach i nartach. 

W zeszłym roku w listopadzie zamiast odwiedzać zmarłych postanowiliśmy cieszyć się w Kluszkowcach razem ze wszystkimi świętymi odrobiną świętego spokoju. Czy można wyobrazić sobie lepsze miejsce? 

Kiedy stałam tam na brzegu jeziora miałam w głowie cały czas piosenkę Kasi Nosowskiej:

Przyznam, że nie był to mój wymarzony scenariusz. Nigdy bym nie przypuszczała, że będę mamą trzech chłopców. Po pierwsze jak większość "rozsądnych" i wygodnych ludzi planowaliśmy tylko dwójkę dzieci i jakoś tak wydawało mi się, że skoro pierwszy urodził się Kazik, to druga urodzi się Rózia (tak właśnie ma na imię moja wyimaginowana córeczka - po Babci). Jak to często bywa nigdy bym sobie mojego życia nie wyśniła. Mało kto chyba śni sny o bliźniakach. Rózia przyszła do nas w postaci dwóch chłopaków i nasz dom jest zdominowany przez testosteron. Jak radzimy sobie z trójką synów? 

Kiedy przyszedł mi do głowy pomysł na post, chciałam opublikować tu tylko jedno zdjęcie. Zdjęcie krzesła, które złamał Filip, bo miał się na nim nie huśtać, ale było to jednak silniejsze od niego. Bo to złamane krzesło jest metaforą tego jak wygląda nasz dom, nasz samochód, nasza codzienność. 

Generalnie pojawienie się dzieci wyrzuciło mnie daleko poza strefę komfortu (uwielbiam to wyrażenie:) Bo ja lubię spać, lubię mieć porządek i ciszę też lubię. Z dniem narodzenia dzeci to wszystko staje się jakimś mglistym, odległym wspomnieniem i czasami się zastanawiam czy ja naprawdę kiedyś potrafiłam spać do dziewiątej, kanapa nie przedstawiała sobą jadłospisu dnia poprzedniego, i nikt nie strzelał z broni palnej do mojego ucha? 

Ja nie wiem dlaczego tak jest, ale moje dzieci nigdy nie są czyste, nieustannie prowadza ze sobą wojny podjazdowe, nasze ściany wyglądają tak, jakby mieszkał z nami Jackson Pollock i ciągle ktoś chce, żeby za nim biegać. Jak sobie z tym poradzić? My mamy do tej pory zasadniczo jedno uniwersalne rozwiązanie. Trzeba ich wypuścić z domu. Zabrać gdzieś, najlepiej w las, w park, dać hulajnogi do rąk. To jest naprawdę najlepsza opcja, żeby jakoś spuścić z nich tą energię. I ten hałas się tak w tym lesie echem dalekim rozchodzi i wraca do nas w wersji jakiejś takiej bardziej znośnej. 

Kilka tygodni temu wybraliśmy się do Pieskowej Skały, żeby pokazać naszym rycerzom prawdziwy zamek i szukać smoków. 

I stało się coś co bardzo często się dzieje podczas takich małych wypraw - zrobiło się fajnie. Nasi chłopcy dostali od Wiktora kawałek sznurka, który zawieruszył się w plecaku i obudzili w sobie prawdziwe braterstwo liny. Przez 40 min wspinali się na górkę, rzucali sobie "linę" do asekuracji i ześlizgiwali się ze zbocza na brzuchach jak pingwiny. No w sumie, po co komu zamek? 

Naszą najlepszą metodą wychowawcza jest wyprowadzenie dzieci na pole. Bo tam jest wszystko czego im trzeba  w tym wieku. Liście, patyki, kamienie, skały, które mogą stać się tym, co tylko podpowie im ich bujna wyobraźnia. 

Wczoraj trochę się zbulwersowałam dyskusją na profilu "Spotted:Madka" na fb, który od jakiegoś czasu obserwuje. Profil w dużym skrócie pokazuje podesłane przez użytkowników printscreen'y rozmów, zdjęcia, ogłoszenia, napisane przez specyficzną grupę rozdziców, którzy z posiadania potomstwa robią kartę przetargową przy wszelakich transakcjach, kalecząc przy okazji j.polski lub głosząc dziwne teorie. Generalnie ma być śmiesznie,  nie jest to  jednak humor wysokich lotów, chociaż zdażyło mi się kilka razy uśmiechnąć pod nosem. 

Wczoraj ktoś podesłał szokujące, obrazoburcze, żenujące CV, świadczące o głupocie i upośledzeniu umysłowym matki. Matki, która w swoje CV wpisała "2016-2018 Urlop macierzyński/ Mama na pełen etat". Przeglądając te komentarze, nie potrafiłam uwierzyć w to co czytam. Ktoś (to fb więc jest i zdjęcie i imię i nazwisko) napisał nawet:" Naprawdę jakaś tępa krowa rozpłodowa tak napisała?" Moje oburzenie, że można z siebie takie słowa wypuścić i to wcale nieanonimowo natychmiast ostudził Wiktor, mówiąc mi :"Kasia! Przecież to jest Internet, w którym znajdziesz masę pomyj, hejtu, bezwartościowej treści, a na spotted madka i tego typu profilach działa sobie jeszcze cała masa gimnazjalistów." I patrzy na mnie, kręcąc głową ze wzrokiem "Dziecko, świata nie znasz". No nie znam. Dla mnie Internet jest źródłem inspiracji, interesujących treści a nawet wsparcia. Zapewne wynika to ze stron, profili i serwisów,  które wybieram i spotted madka jest tu jakimś niechlubnym wyjątkiem. Pojęcie internetowego hejtu jest mi oczywiście znane, może i świata nie znam, ale pochodzę bez wątpienia z planety Ziemia, nigdy jednak nie dotknął mnie osobiście i miałam wrażenie, że jest cześciej spotykany wśród anonimowych "troli".  Poza tym urlop macierzyński w CV to nie szczepionki, uchodźcy, in vitro czy aborcja, żeby budzić aż tak skrajne emocje. 

Wracając jednak do "oburzającego" CV, to co w ogóle mnie skłoniło do przejrzenia komentarzy, to to, że nie widziałam w tym zdjęciu niczego śmiesznego czy budzącego moje zdziwienie, więc z ciekawości zerknęłam w dół i nie mogę się z tego otrząsnąć do dzisiaj. Proszę bardzo, też możecie pomyśleć "Dziecko, świata nie znasz". Zdarzyły się tam głosy, które podzielały moje zdanie w tym temacie, ale były w zdecydowanej mniejszości. No bo co jest takiego szokującego w tym, że kobieta niejako tłumaczy w CV lukę w czasie swojego zatrudniena? Dla potencjalnego pracodawcy urlop macierzyński wygląda lepiej niż dwuletni okres bezrobocia. To, że kobiety wpisują takie rzeczy w CV jest również dla mnie sygnałem, że powoli posiadanie dzieci przestaje być przeszkodą w znalezieniu zatrudnienia. Bardzo wierzę, że doczekamy w Polsce takich czasów, że jak w Szwecji rodzice wracający do pracy będą mogli liczyć na wręczony im do ręki informator (widziałam na własne oczy) ze słowami: "Cieszymy się, że do nas wracasz, wiemy, że to dla Ciebie trudny czas i że początki w żłobku/przedszkolu mogą się wiązać z częstymi chorobami twojego dziecka. Dział HR przekaże ci szczegółowe informacje w jaki sposób możesz uzykać L4 na opiekę nad dzieckiem w przypadku choroby i jakie prawa w tym zakresie Ci przysługują" (wolne tłumaczenie). 

Osobiście bardzo dawno nie miałam okazji wpisywać nic w moje CV, bo od 7 lat prowadzę działalność gospodarczą, ale jestem ciekawa czy ktoś z was wpisywal urlop macierzyński w CV? Jakie są wasze opinie w tej kwestii?