Tym razem trochę odmiany. Nie będzie o szlakach i szczytach tylko o podróży do cywilizacji. Bergen- drugie co do wielkości miasto w Norwegii. Brama do fiordów - na liście UNESCO. Podobno miasto z duszą. Postanowiliśmy to sprawdzić. Kasia po spędzeniu nocy na ławce w Oslo była bardzo rozczarowana tym co oferuje norweska substancja miejska, pojechaliśmy więc do Bergen, by pozbyć się uprzedzeń. Poza tym w Bergen pada przez 300 dni w roku, a na nasze wolne przypadł jeden z pozostałych 65 dni :) Ruszyliśmy o 7 rano, razem z Gosią- kuchareczką ;). 3,5 godziny jazdy samochodem, płatna droga koło Voss(40 kr) i wjazd do samego Bergen (15kr)-wrażenia bezcenne.
Szczególne wrażenie robi nadmorska Bryggen - zespół drewnianych, hanzeatyckich, różnokolorowych domków. Teraz są tam sklepy z pamiątkami, kawiarnie i zakłady rękodzielnicze. Np. Pani bijąca młotem w kawałek srebra w imadle, z kórego powstanie pierścionek, albo kolczyki- piękny widok.





Średniowieczna Hala Håkona, wieża Rosenkranz, kilka gotyckich Kościołów plus port daje autentycznie czarowne miasto. Wszystkiego dopełnia widok Bergen, z lotu ptaka z platformy widokowej na wzgórzu Fløyen (399 m n.p.m.) . Wyjechaliśmy tam tzw. Fløybaną (ok. 10 min, 70 kr w obie strony). Widok nadmorskiego Bergen niezapomniany:



Dopiero w tedy zauważyliśmy, że to jednak ogromne miasto. Na szczycie Fløyen zdecydowaliśmy, że pójdziemy jeszcze na targ rybny i ruszamy dalej w kierunku oceanu (właściwie jeszcze Morza Północnego). Mamy dość fiordów;)- chcemy zobaczyć otwarte morze!
Najpierw jednak targ rybny. Na straganach łososie, kraby, homary, krewetki i sprzedawcy z całego świata- Hiszpanie, Włosi, Japończycy.



Kiedy już wszystkie nasze ubrania przesiąknęły zapachem ryb ruszyliśmy w stronę morza. Do miejscowości Televåg na wyspie Sotra- 40 km od Bergen. Widok ze skały za Muzeum Morza Północnego oczarował nas zupełnie.



Nadmorski piknik we wrzosach- doskonałe ukoronowanie wycieczki.

GALERIA

Kolejny dzień wolny dostaliśmy z Wiktorem osobno. Wiktorowe wolne (zgodnie z naturą właściciela;)) przeznaczone zostało na słodkie lenistwo. W Kasiowy dzień wolny Wiktor miał tylko późnowieczorną zmianę, więc postanowiliśmy wyruszyć dzień wcześniej, pobiwakować w górach i wrócić, tak by zdążył do pracy. Pogoda osterbosjańska - czyli deszcz w różnym stopniu natężenia. Jednak nie poddaliśmy się i ubrani po szyję we wszystko co wodoodporne ruszyliśmy szlakiem do Hallinskeid. Sandra - nasza pani kierownik - powiedziała nam, że jeżeli nie będzie nam się chciało rozbijać namiotu, to przy szlaku jest mała, samoobsługowa chatka, w której możemy przenocować. Mokre podłoże przekonało nas, że to dobre rozwiązanie. Trasa zaczynała się przy tunelu Nesbø i prowadziła malowniczą doliną Kringledalen. Najpierw strome podejście przez okrutny norweski lasek, który atakuje i przytłacza, potem już otwarta przestrzeń i spacer wzdłuż rzeki Katla. W pewnym momencie pomyliliśmy szlak (co tutaj nie jest w cale takie trudne) i doszliśmy ścieżką wydeptaną głównie przez owce do zapory na Katlavattnet. Dzięki nowo zakupionej mapie zorientowaliśmy się gdzie jesteśmy i robiąc małe kółeczko, po okrążeniu góry odkryliśmy szlak na nowo. Pogoda mocno się zepsuła. Przenikliwy wiatr i uderzający nas w nosy deszcz sprawił, że mieliśmy dość.



Szliśmy co raz szybciej kamienistym szlakiem, wypatrując chatki. A tej nie ma i nie ma. Sandra mówiła: dwie godziny, a my już 3,5 w drodze i nic. Kamieniste podłoże nie zachęcało do rozbijania namiotu. Po 30 min odkryliśmy na szlaku, w miejscu gdzie wg mapy powinien znajdować się nasz cel, jakiś betonowy bunkier. Nie wyglądał zachęcająco, ale podbiegliśmy do niego stęsknieni za kawałkiem dachu. To jednak nie nasza chatka. Zaczęliśmy się martwić, kiedy z oddali zamajaczył kształt małej drewnianej chatki, oddalonej 1 km od szlaku. Nie byliśmy pewni, czy to to, ale postanowiliśmy zaryzykować i przejść po olbrzymich kamieniach. Po 5 min z drugiej strony zobaczyliśmy jednak jakiś dachopodobny kształt i zaczęliśmy mieć wątpliwości. Zawróciliśmy. Na szczęście Wiktor wnikliwie się przyjrzał i okazało się, że trzecia kandydatka na chatkę to kamień :). Wróciliśmy, więc do kandydatki nr 2. Bingo! Kiedy otworzyliśmy drzwi malutkiej drewnianej chateczki, naszym oczom ukazało się przytulne wnętrze z piętrowym łóżkiem, piecykiem, kuchenką i całą masą drewna i świec.




Wiktor rozpalił w kominku, zjedliśmy kanapki i paczkę tiki-taków, wpisaliśmy się do księgi gości (przeciętnie jeden gość na tydzień) i poszliśmy spać. Rano obudził nas dmący wiatr, a za oknem mgła, że na metr nie widać. Po szybkiej toalecie w pobliskim jeziorze ruszyliśmy w drogę powrotną. Z żalem opuściliśmy ciepłą, kochaną chatkę, żeby zmierzyć się z hulającym na zewnątrz żywiołem;). Podeszliśmy pod zaporę i odbiliśmy tym razem w drugim kierunku. Dopadł nas deszcz i kamienista droga przestała być przyjemna. Kilka razy twardo lądowaliśmy. Obeszliśmy zaporę z prawej strony i dotarliśmy do żwirowej drogi, która zaprowadziła nas do głównej drogi, tuż przy Steinbergdalenshytta. Marsz ten wydawał się nie mieć końca. Od tamy szybkim krokiem w gęstym deszczu droga tam zajęła nam ok 4 godziny. Gdy dotarliśmy do głównej drogi pozostało nam jedynie 10 km do naszej Osterbiańskiej kwatery głównej. Jednak żadnemu z nas już nie uśmiechało się przejście chociażby 10 metrów... Pozostał stop. Jeden samochód na 5 min:) Mieliśmy sporo szczęścia bo po 15 min zatrzymał się - sympatyczny Norweg i zabrał nas – zmokłe kury do domu:). I dalej żyjemy długo i szczęśliwie:)


GALERIA

GALERIA

Przyszła pora i na Presta. Od dawna mieliśmy niewyrównane rachunki z tą górą:) W końcu gdy przyjechali rodzice udało się wspiąć na jej wierzchołek. Jako, że my pracowaliśmy na rano, wysłaliśmy rodziców najpierw na wycieczkę rowerową do Flåm (punkt pierwszy „obozu rekrutów”, jaki im w Norwegii zafundowaliśmy:)). O 15 spotkaliśmy się z nimi w Aurland i pojechaliśmy razem najpierw na punkt widokowy. Tym razem przy pięknej pogodzie. Mamę trzeba było długo namawiać, żeby oparła się o szklaną przegrodę. W końcu uwierzyła nam, że ona na pewno się nie urwie: )



Zaraz potem wjechaliśmy 1 km dalej na parking, z którego prowadzi krótszy szlak na Presta. Droga w otwartym terenie z przepięknym widokiem na Aurlandsfjord z góry.



Po około 2,5 godzinach marszu dochodzi się na szczyt oznaczony wieżyczką z kamieni. Jest też skrzynka, a w niej księga wejść, gdzie ludzie z całego świata odnotowali swoje wejście na górę. Akurat odpływał statek z portu we Flåm i ładnie wpisał się w pocztówkowy krajobraz.



Po krótkim pikniku – spacer na dół. Cała wycieczka to ok. 4-5 h. Jedna z najpiękniejszych tras widokowych, jakie widzieliśmy. Aurlandsfjorden z perspektywy Presta zapiera dech. Musimy kiedyś tam wrócić - na zachód słońca, albo biwak, bo tereny te nadają się świetnie pod namiot.

GALERIA

GALERIA

Od czterech dni nie robimy nic innego poza...

Ktoś nam powiedział kiedyś, że niedaleko Østerbø jest takie miejsce, gdzie można zobaczyć renifery.

Wzgórza nad jeziorem Nyhellervatnet.

Samo jezioro jest dosyć pokaźne, bo jego powierzchnia to 16km2. Jest położone na wysokości 1438m.n.p. i jest tam spora tama. Roślinność zupełnie inna od tej do której się już tutaj zdążyliśmy przyzwyczaić. Soczystą zieleń, lasy… owce zastępuje tam masa kamieni, skąpa trawa i gdzieniegdzie wciąż połacie śniegu. Klimat też jakby inny bo kilka stopni chłodniej. Miejsce to przypomina raczej surową północ niż bardziej przyjaźniej nastawione do turystów południe.




Do krainy tej prowadzi czterokilometrowy tunel niezwykły o tyle, że w całości prywatny i bez światła na całej długości. Przejeżdżając przezeń ma się wrażenie jakby wkraczało się w inny świat.

Krainę tą mieliśmy jak dotąd okazję odwiedzić trzykrotnie. Za każdym razem było inaczej. Pierwszym razem wraz z naszymi gośćmi z Polski północnej, którzy przyjechali do Norwegii na poważne zdobywanie najwyższych szczytów, i koleżankami z pracy mieliśmy okazję zobaczyć krainę zachmurzoną, gdzie na jeziorach kra jeszcze leniwie pływała. Surowy klimat wówczas dodawał jeszcze sporo powagi temu miejscu. Wówczas, jak się później okazało, byliśmy najbliżej zobaczenia jakiegokolwiek renifera. Jeden z towarzyszów znalazł poroże, a towarzyszka Monika częstowała nas herbatnikami z emblematem tegoż śnieżnego zwierza.



Nasza druga próba poszukiwania reniferów przeprowadzona z Kasi rodzicami: mamą Małgosią, tatą Krzysiem i współlokatorką Gosią została przeprowadzona całkiem spontanicznie i w skrajnie niekorzystnych warunkach pogodowych. Renifery wszystkie schowały się przed deszczem, lecz my wytrwale szukaliśmy ich raz jeszcze podziwiając tą niezwykłą krainę, bo przecież droga, nie cel się liczy… prawda? Wróciliśmy wszyscy przemoczeni do suchej kości i zadowoleni z siebie, że norweska bardzo kapryśna pogoda nie jest w stanie przeszkodzić nam w nieznośnej chęci poruszania się tu i tam w naszych butach.



Trzecia próba to już próba rowerowa. Wiktor z tatą Kasi wyruszyli w zuchwałą i pełną niebezpieczeństw podróż przez wyżej wspomniany tunel, który raz jeszcze nie miał nas zaprowadzić do reniferów. Podróż przez cztery kilometry ciemnego jak najciemniejsza jaskinia tunelu dostarczyła nam sporo wrażeń i wymęczyła nas do głębi, bowiem przewyższenie, mimo że nie jesteśmy w stanie podać jak spore, spore było. Kto był ten wie. Podróż w górę tunelu nie przekraczała 4 km/h, a w dół już było nieco szybciej – prędkość dochodziła nawet do 18km/h.



Trzy próby i reniferów jeszcze nie widzieliśmy (bo na talerzu się nie liczy). Nad Nyhellervatnet z pewnością jeszcze nie raz wrócimy. Kraina toż magiczna.

GALERIA