Do pojawienia się na świecie naszych synów już zdecydowanie bliżej niż dalej. A do nas chyba nie do końca to jeszcze dociera. Ciągle pamiętam ten dzień, kiedy moja lekarka powiedziała, że widzi „dwójeczkę”, a mnie na zmianę  chciało się śmiać i płakać. I słowa Wiktora, kiedy przekazałam mu wiadomość dnia przez telefon: „Ale to na pewno?” (Nie, na niby!).

Mam często wrażenie, że w życiu wielu wnuków Dziadek jest po prostu mężem Babci. To Babcia pojawia się zawsze kiedy maluch jest chory, to Babcia zostanie z dziećmi, żeby rodzice mogli wyjść do kina, to Babcia przyniesie  „te piękne śpioszki” – bo nie mogła się  powstrzymać, kiedy zobaczyła je w sklepie z ciuszkami, to Babcia zrobiła ulubiony dżemik i najlepsze na świecie pierogi. Babcia jest prawdziwą instytucją. Dziadek ewentualnie  podzieli się swoimi Werther’s Original.

W końcu za oknem śnieżna zima. Na tyle, o ile w mieście można jej doświadczyć. Kazik jeździł wczoraj na sankach w naszym parku, mimo, że ta 5 cm biała warstwa, która pokrywała zmarznięte błoto, nie obiecywała zbyt wiele. Jednak o dziwo udało się  trochę pozjeżdżać i nawet zrobić orła. Orzeł w wykonaniu Kazika jest bardzo pocieszny, bo jak ruch rąk młody ma doskonale opanowany, tak nogami macha, jakby robił „rowerek”. Jak on się tym śniegiem cieszy! Jak tylko dziecko potrafi.

Kiedy tak chodziliśmy wczoraj po parku, wspominałam naszą zeszłoroczną zimę, kiedy Kazik pierwszy raz w życiu doświadczył co to śnieg. Wybraliśmy się wtedy do Doliny Roztoki razem z naszymi znajomymi i ich dziećmi. W Krakowie śnieg już dawno zamienił się w błoto, a tam mogliśmy dotknąć prawdziwej, mroźnej zimy z masą śniegu, na który można się rzucać i z którego można zrobić  bałwana w rozmiarze człowieka, a nie smutnego 30 cm gnoma.

Bardzo chcieliśmy uniknąć tego na Cyprze i udało się . Poza dwoma noclegami w Paphos, który bez wątpienia jest typowym kurortem, mieliśmy okazję nocować w trzech pięknych miejscach, które pozwoliły nam zobaczyć prawdziwą twarz Cypru. Te miejsca chcielibyśmy Wam teraz gorąco polecić. Jako, że namierzenie ich zajęło nam sporo czasu, mamy nadzieję, że ktoś o podobnych zapatrywaniach na styl podróżowania jak my, będzie miał w przyszłości łatwiej. Poza tym wszystkie trzy miejscówki prowadzone są przez ludzi z pomysłem, którzy mają szacunek do lokalnej kultury i tradycji i z chęcią wesprzemy ich w tej działalności małą reklamą.

Kiedy temperatura za oknem oscyluje w okolicach zera, bardzo przyjemnie ogląda się zdjęcia i porządkuje wspomnienia z wakacji pełnych słońca. Od wielu lat planowaliśmy z Wiktorem urlop w ciepłym miejscu, z morzem i plażą. Kończyliśmy w jakimś skandynawskim kraju lub na małej łódce z czwórką innych ludzi na pokładzie,  ew. w górach z namiotem na 3000 m n.p.m. Brudni, spoceni, z zawsze za ciężkim plecakiem. Te typy tak mają. Zazwyczaj jednak pod koniec takich podróży, szarzy od kurzu, bez ani jednej czystej koszulki, z nienawiścią do konserwy turystycznej i pasztetu z kogutkiem, lubiliśmy rozmawiać o tym, jakby to było na takich „prawdziwych” wakacjach z drinkiem z palemką. W tym roku w końcu udało się to sprawdzić – w moim przypadku z samą palemką.

Kilka dni temu znajomy przysłał mi dla żartu szwedzką gazetę dla ciężarnych „Gravid”. Przeglądałam ją z ciekawości i trafiłam na nagłówek: „Prawdziwa kobieta powinna rodzić szybko, naturalnie i bez znieczulenia”. Tekst traktował o naszych idealizacjach porodu i o tym jak często ciężko nam kobietom sprostać swoim własnym, bądź narzucanym przez innych wymaganiom w tej materii. Mam wrażenie, że wraz z coraz większą wiedzą odnośnie przebiegu porodu oraz świadomością własnych praw, wzrastają również nasze wymagania co do tego jak nasz poród ma wyglądać. 

Islandię zamieszkuje ok. 320 tys. ludzi i często słyszy się, żart, że wszyscy znają tam wszystkich. Islandzka książka telefoniczna ułożona jest alfabetycznie wg. imion – nazwiska tworzy się bowiem od imienia ojca, więc nie jest to wystarczające do identyfikacji danego osobnika. Ważne jest imię i ewentualnie zawód, dzięki temu trafi swój na swego.

O niezwykłym wprost  splocie znajomości Islandczyków mieliśmy okazję przekonać się na własnej skórze podczas przygody ze zgubionym wózkiem. Jak to często bywa, coś co na początku nosiło znamiona katastrofy przeobraziło się post factum w świetną podróżniczą anegdotę.