Ten dzień, kiedy przestajesz wychowywać, kiedy postanawiasz być niczym babcia i dziadek dla własnego dziecka. Kiedy zamiast pożywnej owsianki z nasionami chia, otrębami żytnimi i jagodami goi pozwalasz dziecku zjeść serek, zawierający, (o zgrozo!) syrop glukozowo-fruktozowy, za to z uśmiechniętą żabką na etykiecie - no oczywista oczywistość, że to produkt dla dzieci. Kiedy ze zbilnasowanej diety Twojego dziecka zostaje 5 posiłków, ale każdy to kromka z dżemem. Ten dzień, kiedy Teletubisie są cool, bo dzięki nim możesz spokojnie załączyć pranie i ugotować obiad, albo w ogóle zrobić cokolwiek bez potomka przy nodze. Z radości krzyczysz "Hejo!" - o rozwój intelektualny dziecka zadbasz innym razem. 

To ten dzień, kiedy "tylko" jeden odcinek świnki Peppy trwa godzinę. Nikt nie umiera od jajka niespodzianki na obiad, a smoczek można nosić do pełnoletności. Body jest dobre i nie trzeba go przebierać, bo plamy z dżemu ładnie synchronizują z poprzecznymi paseczkami. 

To ten dzień, kiedy po trzecim obsikanym zestawie body, rajstopy, majtki, zakładasz dziecku pieluchę (zdążysz mu ściągnąć tuż przed powrotem męża/żony z pracy).  Klocki i zabawki przesuwasz nogą w róg pokoju, w ramach zachowania przynajmniej jednego wolnego m2 na dalszą zabawę. Wymyślasz oczywiście taką, która pozwala Ci przyjąć najwygodniejszą pozycję, najlepiej leżącą. Jesteś więc obłożnie chorym pacjentem i pozwalasz się zamienić w mumię za pomocą całej rolki papieru toaletowego. Papier jest tani. 

To ten dzień, kiedy histeria potomka wyprowadza Cię z równowagi i wychodzisz z jego pokoju trzaskając drzwiami, każąc mu "Zastanowić się nad swoim zachowaniem!" lub wypowiadając inną złotą sentencję, którą bezrefleksyjnie wyrzuca Twoja wkurzona podświadomość. 

To ten jeden dzień – w tygodniu, w miesiącu, w roku, kiedy Twoja rodzicielska konsekwencja zostaje wciśnięta do pudełka, na którego pokrywce rozsiadł się „Św. Spokój”. 

Ale najważniejsze jest, że wszyscy żyją.