Są takie wydarzenia, które napędzają ciąg przyczynowo-skutkowy w naszym życiu. Wystarczyłoby zmienić tę jedną chwilę w przeszłości, a wszystko mogłoby się potoczyć zupełnie inaczej. Bo gdybyśmy nie pojechali na obóz żeglarski w Myśliborzu, nie nauczylibyśmy się najprawdopodobniej żeglować, a gdybyśmy nie umieli żeglować, nie poznalibyśmy się z Wiktorem  w porcie w Mikołajkach, a gdybyśmy nie poznali się z Wiktorem w Mikołajkach, nie bujałabym teraz jedną ręką Tadka, drugą łaskotała Filipa, myśląc o tym jak Kazik się ma dzisiaj w przedszkolu, pisząc jednocześnie nosem na klawiaturze (przy okazji polecam książkę Stevena Kinga "Dallas":)). To zabawne, ale już w Myśliborzu w 1999 roku powinniśmy się byli poznać, bo byliśmy tam w  tym samym czasie. Cóż, dwunastolatka w jaskrawożółtym stroju kąpielowym (jakaż to była modna ówcześnie stylizacja) nie do końca mogła przypaść do gustu szesnastolatkowi w bundeswerce. W 2011 roku sytuacja wyglądała już zupełnie inaczej. Ale wszystko zaczęło się tam - w Myśliborzu. Kiedy w drodze powrotnej ze Świnoujścia do domu Wiktor zaproponował, żebyśmy lekko zboczyli z trasy i zobaczyli jak, żyjący w naszych wspomnieniach ośrodek żeglarski wygląda obecnie, odpowiedź mogła być tylko jedna.

 

Do Myśliborza dojechaliśmy o 6 rano, tuż po wschodzie słońca. Powitała nas spokojna tafla jeziora oraz wymarły i zamknięty na cztery spusty ośrodek. Na szczęście udało się potem znaleźć przesmyk w bramie wjazdowej i wejść do środka. Łódki jeszcze niezwodowane stały na całym placu. Tak niewiele się tam zmieniło, jakby czas stanął w miejscu, tylko my trochę starsi (jako soundtrack do tego tekstu proponuję włączyć "Gdzie się podziały tamte prywatki"). I nawet "Pasat" tam jeszcze jest - to na nim robiłam mój pierwszy zwrot przez sztag. 

Ach te wspomnienia, latające nad głową bomy po źle zrobionej rufie, jakoś tak za szybko zbliżająca się keja, uciekające boje, spadające z nóg narty wodne, regaty o  Błękitną Wstęgę Jeziora Myśliborskiego....

Taka trochę podróż do przeszłości. Gdyby ktoś obserwował nas z boku, zobaczyłby parę ludzi z wózkiem bliźniaczym o 6 rano, którzy z uśmiechami na ustach, głaszczą stojące łódki. Chciałabym, żeby jak chłopaki podrosną, ktoś zorganizował tam jeszcze taki obóz - taką małą szkołę życia, wakacje pachnące przygodą. A tam Tadek, Kazio i Filip i dzieci naszych przyjaciół, których w Myśliborzu poznaliśmy, i z którymi mamy kontakt do dzisiaj. 

Czy jest tu ktoś jeszcze kto pamięta Bosmana i Reksia? Kto śpiewał tam szanty przy ognisku? Kto poleciał z tej kei do wody w ubraniu? Kto po "chrzcie" spłukiwał piasek z włosów do pasa? Kto skakał przez płot, bo nie było koedukacji? Jest tu ktoś, kto też zawdzięcza temu miejscu, tak wiele jak my?